Being afraid of fascists, the dominant European narrative tends to represent them as untamed beasts, as aggressive “activists”, or as lunatic political subjects who push societies towards violence in irrational and dangerous ways. While it is obvious that this type of fascists does exist today, as it has always been the case, this is not the face of the Far Right in Europe today, at least not exclusively nor primarily. The face of the Far Right in Europe today is most certainly a tamed one: ultimately, the Far Right does accept the monetary union, despite their hesitant nostalgia for the national currencies, while, obviously, they do not challenge the core geopolitical choices of the European establishment. Compared to others, the Far Right would not hesitate to “betray” their friendship with Russia and their beloved Putin, shifting alliances towards the NATO coalition without taking a moment to reflect on the key geopolitical choices of the European establishment. Yes, they do have some regrets, but eventually, they do as they are told, without causing much hassle. Yet, the Far Right has certain demands in exchange. And these demands are significant because they make their own politics mainstream, the politics of the centre, specifically when it comes to the management of the refugee and migrant flows, or to the battles of the so-called “memory wars” and “identity politics”. The case of Italy’s Meloni is quite instructive here. Hence, the Far Right compromises with key European choices with regards to the field of economy or national currency and does not oppose decisions vis-à-vis foreign policy. The reward for such concessions is the EU’s adoption of the far-right stance when it comes to immigration, while many governments give significant leeway for the exploitation of national memory by the Far Right. Thus, the Far Right compromises, but Europe does as well. Are the European peoples in position to counter such developments for Europe? This is the crucial question nowadays.

«Η Άκρα Δεξιά συμβιβάζεται. Και η Ευρώπη μαζί της»

Η κυρίαρχη ευρωπαϊκή αφήγηση επειδή φοβάται τους φασίστες συνηθίζει να τους παρουσιάζει ως ατίθασα κτήνη, ως επιθετικούς «ακτιβιστές» και μανιασμένα πολιτικά που ωθούν την κοινωνία στη βία με τρόπο αλόγιστο και επικίνδυνο. Ενώ όμως είναι προφανές ότι τέτοιοι φασίστες υπάρχουν στην εποχή μας, όπως εξάλλου πάντα υπήρχαν, το πρόσωπο της Άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη δεν είναι αποκλειστικά, ούτε καν κατά κύριο λόγο τέτοιο. Το πρόσωπο της Άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη σήμερα μπορεί να είναι μια χαρά εξημερωμένο: και τη νομισματική ένωση τελικά θα δεχθεί, ακόμη κι αν αναπολεί με μια διστακτική νοσταλγία το εθνικό νόμισμα, και φυσικά με κανέναν τρόπο δεν θα αμφισβητήσει τις κρίσιμες γεωστρατηγικές επιλογές του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Έναντι άλλων, εύκολα θα «προδώσει» τη φίλη Ρωσία και τον φίλτατό της Πούτιν, πηδώντας στο άρμα του ΝΑΤΟ χωρίς την παραμικρή σκέψη να θέσει υπό ερώτημα τις βασικές γεωπολιτικές επιλογές του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Έχει κάποιες τύψεις αλλά θα το κάνει χωρίς πρόβλημα. Αντ’αυτών όμως, διεκδικεί κάτι να πάρει. Και αυτό το κάτι δεν είναι διόλου αδιάφορο: κάνει την δική της πολιτική mainstream πολιτική του κέντρου σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών και συνάμα διεκδικεί με εμμονή να κερδίσει όλες τις μάχες των λεγομένων «πολέμων μνήμης» ή των “identity politics”. To παράδειγμα της Ιταλίας της Μελόνι εδώ είναι ιδιαιτέρως διδακτικό. Η Άκρα Δεξιά λοιπόν συμβιβάζεται με τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές επιλογές στο πεδίο της οικονομίας ή του νομίσματος και παύει να αντιπολιτεύεται στην εξωτερική πολιτική. Το αντίδωρο είναι ότι και η ΕΕ υιοθετεί ακροδεξιές θέσεις για τη μετανάστευση ενώ πολλές κυβερνήσεις αφήνουν ζωτικό χώρο εθνικής μνήμης προς ακροδεξιά καπηλεία. Έτσι και η Άκρα Δεξιά συμβιβάζεται αλλά και η ΕΕ μαζί της. Οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούν να αποτρέψουν τη μοιραία αυτή εξέλιξη για την Ευρώπη; Αυτό είναι το ερώτημα σήμερα.